Ook Zoë is emotioneel deze avond. Ze gaat naar de slaapkamer waar Mirthe haar probeert te troosten.
Geef het een paar dagen zegt Mirthe. Het is al langer snikt Zoë. Dit is niet de eerste keer. Dingen komen altijd terug met een reden. Het is gewoon k*t. Het is het gevoel dat ik hier niet wil zijn voegt ze er met een snik aan toe. Je hebt dat wel vaker toch vraagt Mirthe. Ja laat Zoë weten, al anderhalve maand, echt k*t. Dan heb je het in ieder geval goed verbloemd merkt Mirthe op. Ik heb het niet vaak meegekregen. Ik vind het gewoon irritant gaay Zoë verder. Ik heb de keuze voor mezelf al in mijn hoofd. Iedereen gaat dan praten en zegt dan weer waarom ga je opgeven? Ja gewoon, ik wil gewoon naar huis. Mirthe antwoordt dat ze haar hart moet volgen maar het wel zonde zou zijn. Stel je voor als ik het geld win ben je daarmee gelukkig maar niet met jezelf. Dat is toch k*t. Hoezo ben je niet gelukkig vraagt Mirthe. Je hebt heel veel lol. Je kunt met mensen praten hier. Dat is waar antwoordt Zoë maar ik heb gewoon geen zin meer. Ik wil gewoon naar huis. Ik ga wel op gesprek maar hun (productie) weten ook niet wat ze moeten zeggen. Zij vinden het ook niet leuk dat je opgeeft lijkt mij zegt Mirthe op haar beurt. Ze zeggen ook dat je moet doen wat goed voelt zegt Zoë.
Wat is dan het probleem vraagt Mirthe. Ik zie het probleem niet. Het is natuurlijk niet leuk voor jullie allebei niet. Het is voor jullie allebei jammer. Maar ik ga geen kant kiezen. Ik zou het zonde vinden als dat dan de druppel moet zijn. Ik niet antwoordt Zoë en volgens Mirthe moet ze zich ook niet laten kennen. Jullie zijn allebei misschien wel fout geweest. Ik ben gewoon op snikt Zoë. Ik slaap alleen maar k*t al heel lang. Die spelletjes boeien me geen ene k*t. Dus waarom moet ik hier blijven? Wat jou hier hield waren natuurlijk de mensen merkt Mirthe op. Ook het geld geeft Zoë toe. Maar als ik het zou winnen ben ik ongelukkig met het geld dan koop ik liever mijn eigen geluk. Elke keer als ik erover na denk denk ik ik wil gewoon naar huis. Mirthe snapt het niet. Wat is nou de druppel vraagt ze. Gewoon alles legt Zoë uit. De verveling, de mensen, de samenleving, het spel. Gewoon alles. Ik weet van mezelf dat ik wil gaan. Maar dan gaat iedereen weer wat anders zeggen en dan heb ik twijfels. Ik moet niet twijfelen want ik wil gewoon. Elke keer als ik over thuis praat moet ik huilen. Mirthe denkt dat het een fase is van een paar dagen maar dat is volgens Zoë ook niet zo. Ik had het al lang niet leuk meer hier. Ook niet toen ik met Babette was. De muren en mensen komen op mij af snikt ze. Ik voel me gewoon opgesloten. Ik wil er gewoon uit. Als ik denk dat ik dinsdag weer thuis kan zijn denk ik ohh wat lekker. Ik wil gewoon door en heb geen zin meer om stil te staan. Ik ga niemand overhalen dat te doen maar wel meegeven dat je er goed over moet nadenken benadrukt Mirthe. En probeert dingen te verzinnen om haar verblijf leuker te maken. Maar daar komen ze niet uit. Je mist gewoon Babette zegt ze dan. Nee laat Zoë weten. Ze hoeft echt nooit tegen mij te praten, nooit meer bleh. Ik kots op haar. Ik heb gewoon geen zin om hier te zijn. Ik wil gewoon naar huis. Het zit in mijn hoofd. Mirthe denkt dat ze moet doen waarbij ze zich goed voelt. Ja zegt Zoë. Ik wil gewoon gaan en als ik het gisteren ook al voelde dan is het goed.