Ruben heeft gisteren zijn 24 uur aangevraagd. Op deze nieuwe dag lijkt hij voor vertrek te gaan, hij gaat voor de laatste keer douchen naast Djedi. Later arriveert de koffer en Jeffrey vraagt of hij wil gaan of niet. Daarna gaat Ruben naar boven met zijn koffer om zijn spullen in te pakken. Wanda is ook emotioneel. Ze ziet liever andere mensen vertrekken dan dat hij nu gaat. Hij heeft veel met haar gesproken als ze het moeilijk had. Ruben geeft Wanda een dikke knuffel terwijl ze nog verder huilt. Je hebt tranen op mij gemorst grapt hij. Djedi heeft het ook moeilijk maar Wanda uit dit meer in huilen. Djedi gaat voor de grap nog in de koffer liggen maar dat kan helaas niet. Ruben deelt ondertussen nog wat gedichten uit voor zijn mededeelnemers. Ruben pakt ruim zijn tijd om te vertrekken, hier staat één uur voor. Een paar minuten voor de tijd om is gaat hij naar beneden.
Als iedereen er is spreekt hij de groep nog voor de laatste keer toe. Het is nu bijna drie maanden geleden sinds dat ik hier ben binnengekomen. Ik ben binnen gekomen als een schaduw van een man en ik voel de zon nu op mij stralen. Het voelt mij juist om naar huis te gaan, niet omdat ik terug ga maar ik ga door. Ik ben ontroerd door iedereen hier. Omdat ik vooral de laatste dag heb gezien dat ik toch nog veel heb mogen betekenen voor de groep en mensen als individu. De voornaamste emotie bij mijn vertrek is toch nog pijn. Maar pijn is een motivatie om iets te veranderen. Ik heb zoveel dingen meegemaakt hier, die ik nooit had kunnen dromen. Bijvoorbeeld het Halloween, ik ben super dankbaar dat ik ben uitgenodigd. Ik ben super trots op mijn zelf en ik denk dat trots hetgeen is dat ik uit deze plek haal. Want ik ben trots op mijzelf. Ik ben trots op mijn gedichten van de maand voor heel de groep maar ook als individu. Ik zeg niet veel maar zie wel alles. Daarom heb ik geleerd dat dit een mooie groep mensen is. De dynamiek is apart en we zijn divers. Toen wij binnen kwamen werden we alleen gelaten. Er was geen leider, de personen waren er wel. Er was niemand die het voortouw nam vanuit het programma. We hebben het vanaf moment één moeten fiksen. Het hele leerproces is niet alleen hier maar ook buiten. Buiten is het ook enorm divers. En daar is ook ooit iets niks geweest. Dat is nu ook zoveel. Dus om te zorgen dat ik mijn bijdrage in deze loods mee naar buiten neem is dit het moment. En het kan maken! De groep klapt en het is tijd voor het definitieve afscheid. Ruben krijgt van iedereen knuffels. Als laatste geeft hij Djedi een flinke knuffel, ze wenst hem veel plezier en bedankt hem. De groep klapt terwijl Ruben definitief de poort door gaat, zijn avontuur in een jaar van je leven zit erop. Er zijn nu nog maar 29 deelnemers in de loods. Gaat Madeleine ook nog vertrekken?