Nadat Wendy en Babette een gesprek hebben gehad wat uit de hand liep trekt Wendy zich terug in haar kamer. Ze is emotioneel. Aan Jasper verteld ze wat er gebeurd is…
Je moet zeggen wat je voelt en dan zeg ik het tegen haar en dan ben ik raar en gek zegt Wendy met een snik. Waar gaat het over als ik vragen mag vraagt Jasper. Over de laatste dagen, dat ze elke keer wegloopt antwoordt Wendy. Vanmorgen liep ik naar kantoor mocht ik er ook niet bij zitten. Dus ik zeg voor mij is het wel het gevoel alsof ze me ontloopt. Dan zegt ze eerst wees eerlijk en dan kan ik niet eerlijk zijn. Dat is wel raar antwoordt Jasper. Ik kan dan beter weglopen merkt Wendy op. Anders wordt het nog raarder lacht Jasper. Wat een gedoe. Niet verdrietig zijn he benadrukt hij. Dat komt gewoon uit boosheid legt Wendy uit. Dat ik mij niet goed kan uitten. Dat heb je net toch prima gedaan antwoordt Jasper. Dat is toch wat ze wilde. Het is aan hun wat zij ermee doen. Het is altijd dat ik daar dan van moet huilen zegt Wendy. Dat is niks raars voegt ze er met een klein lachje aan toe. Moraima komt ondertussen ook even kijken. Is het uitgepraat nu vraagt ze. Ik ben weggelopen antwoordt Wendy, ik voelde het alweer oplopen. Ik dacht daar gaan we weer. Als je moet huilen moet je huilen antwoordt Moraima. Dat mag. Het is niet dat ik verdrietig ben zegt Wendy, frustratie of zo. Ik denk dat het toch een beetje een misverstand is antwoordt Moraima. Dat kan zegt Wendy maar ik zei het kwam zo voor mij over en dan is dat niet waar. We gaan zo lekker klaverjassen zegt Moraima. Het komt wel goed. Ook al is het vervelend. Natuurlijk wel antwoordt Wendy, het is gewoon even alles tegelijk. Niet lang daarna gaat ze klaverjassen waar ook Babette bij zit. Maar of de twee de komende tijd weer normaal met elkaar omgaan is en blijft de vraag…